ปีนี้เข้าสู่ปีที่สิบของการคบกับแฟน
ก่อนหน้านี้ เราคุยกันน้อยลง แต่พอปีนี้ เข้าสู่ปีที่10 ทั้งเราและแฟนตกลงมาทำธุรกิจส่วนตัวด้วยกัน แต่พอคุยกันน้อยลง งานก็ไม่เดิน ทุนก็หมด หนี้สินก็มา ทำให้การกลับมาคุยกันมากขึ้น กลายเป็นการพูดที่ไม่ถนอมน้ำใจ
สามเดือนแรกเราร้องไห้ทุกครั้งที่เค้าคุยกับเรา เค้าว่าเรารับความจริงไม่ได้ เราปรับตัวไม่ได้เลย และจบลงที่ร้องไห้หนัก
เข้าเดือนที่สี่ พร้อมกับหนี้สินที่แย่ รถจะถูกยึด แทบไม่มีเงิน กำลังใจไม่เหลือ แฟนก็ยังเหมือนเดิม พูดกับเราตรงๆทุกเรื่อง ไม่ได้มีคำพูดให้กำลังใจใดๆ แต่เรากลับรู้สึกว่ามันคือความจริง และจริงใจที่สุด คำพูดหอมหวานแม้จะทำให้เราสดชื่นก็เพียงแปบเดียว พอเราเริ่มเข้าใจสิ่งที่แฟนได้ทำ นี่คือคนที่รู้จักเราทุกแง่มุม และหาทางออกที่เป็นทางออกจริงๆให้พ้นวิกฤต ตอนนี้วิกฤตกำลังถาโถม ก็จับมือกันปลดทีละล็อคๆ
คนรอบตัวเรามักใส่หน้ากากแห่งความหวังดีเข้าหากัน มันดีในความเป็นกำลังใจ แต่มันจะทำให้เราไม่ได้ยืนบนความจริงที่อยู่บนหน้าผา แฟนเราได้พบว่า หานไฉ๋หลง สร้างทางออกให้กับทุกปัญหา ซึ่งมันไม่ได้สบายตัวตั้งแต่แรก แล้วมันก็ร้ายกาจจนไม่อยากพบเจอ มันเป็นเหมือนกระท้อนที่โดนทุบๆๆ แล้วสุดท้ายมันก็จะหวาน และถ้ามันจะมีอะไรเข้ามาให้ชีวิตต้องโดนกระหน่ำ เรากับแฟนก็จะผ่านมันไป(แบบกระท้อนโดนทุบ)จนได้