ทะเลาะกับแม่เป็นประจำ (ปัญหาเดิมแม่ที่หลงรักพ่อเลี้ยงมากกว่าลูกแท้ๆ)

ตอนนี้เครียดมากๆ เครียดจนอาเจียน และปวดหัวไปหมด

ไม่รุจะระบาย ปรึกษาพูดคุย ระบายกับใครแล้ว เราก็เลยมาขอพิมพ์ระบายในนี้ทั้งน้ำตาเลยแล้วกัน ต้องขอโทดจริงๆ หากเป็นการรก ไร้สาระแต่อย่างใด ตอนนี้เราอึดอัดใจมากจริงๆ สุดๆของที่สุดแล้ว
...เรื่องล่าสุด ที่ทำให้ความอดทนมันเก็บไว้ไม่อยู่อีกต่อไปแล้ว ก็คือ ความไม่เข้าใจกันระหว่างแม่กับเรา เรียกว่าจิตใจเรา ตอนนี้ อยากย้ายออกไปอยู่หอ อยู่ข้างนอก อยู่คนเดียวเพื่อความสบายใจมากกว่า

เรื่องเกิดขึ้น ดังนี้ เราซื้อครีมรองพื้นเรฟรอนวิครีมมาใช้ ฝึกแต่งหน้า เพื่อรองรับทำงาน แต่ด้วยความที่แม่เราเปงฺ BA มาก่อน ผนวกกับเค้าอีโก้มากๆ ที่คนรอบข้างก้อชมว่าแต่งสวยแต่งเก่ง แต่จริงๆเราต้องขออนุญาต บอกก่อนว่า แม่เราไม่ได้เก่งอะไรขนาดนั้น แม่เราเค้าออกแนวหลงตัวเองนิสๆ อันนี้เรารุและเข้าใจดี เพราะเค้าคือแม่เรา อยู่บ้านเดียวกัน ย่อมรุนิสัยจิตใจภายในกันและกัน

แต่ด้วยความที่รองพื้นสูตรนี้ มันดีเกินคาดในสายตาแม่เรา(พอดีเอาให้ไปทาที่แขนให้ดูเล่นๆ) แม่เค้าก็เลยคิดว่ามันเเพงเปงพันๆ เหมือนที่ดาราใช้ซะง้าน แล้วมาบอกเราว่า เราฟุ่มเฟือย ทั้งๆที่เราเลือกใช้ของถูกแล้วนะ เราก้มีเหตุผลในการเลือกต่างๆ ของเราเสมอมา เราเปงคนใช้เงินไม่เปลือง และประหยัดสุดทั้งการกินการเดินทางต่างๆ นั่งรถเมล์ฟรีเป็นประจำ อดทนรอจริงๆ เพื่อเก็บออมรอมริบ มีทางเลือกประหยัดได้ก็ประหยัดประมาณนั้นเลย

แต่บังเอิญ แม่เราทำธุรกิจขายตรงชื่อดังตัวหนึ่งมานาน (ขออนุญาตไม่เอ่ยชื่อ)
มันมีผลิตภัณฑ์เครื่องสำอางให้ซื้อใช้ด้วย แม่เรามีสต็อก เค้าอยากให้เราใช้ (ประมาณใช้ดีจะได้ช่วยแม่ขาย)
เรารุว่ามันไม่ได้ดีอะไรเว่อร์มากมาย และเราก็ไม่อยากเสี่ยง เพราะกลัวแพ้ เสียค่ารักษาหมอมากกว่าอีกหากเกิดอะไรขึ้นมากับหน้าเราเราจะรับประกัน อีกอย่างมันไม่ติดทน ไม่อยากให้หน้าเละเวลาที่ต้องออกกลางแจ้ง เพราะตัวที่เปงขายตรงนั้น เมื่อเทียบกับเรฟลอนแล้ว ยังขาดลอยอยุ่เยอะขนานแท้เลย แต่พอเราบอกเหตุผล
ว่าทำไมเราเลือกใช้ ทำไมเราจึงต้องใช้ และไม่ได้อยากเป็นดาราใดๆเลย ราคามันก็ไม่ได้แพงมาก ได้มาใช้ทีก็ตั้งใจอยู่แล้วว่าต้องประหยุดสุดๆ แต่งานของเรามันต้องแต่งหน้าด้วย แม่อ้างเราเทียบดาราขนาดนั้นเราว่ามันก็เกินไป เพราะดาราจริงๆเค้าคงมีตัวเลือกที่หลากหลายแนวตอบโจทย์เค้ามากกว่านั้นเยอะแยะ เหตุการณ์นี้ทำให้เราทะเลาะกันกับแม่ทันที เนื่องจากถูกแม่ต่อว่า... เราซื้อของพวกนี้ใช้ได้ มันจำเป็นนะ แต่ทำไมต้องไปห้ามพ่อเลี้ยง(ซึ่งแม่รักและปกป้องมาก) ซื้อแท็ปเล็ตด้วย (เทคโนโลยีนี้ไม่จำเป็นสำหรับงานเค้าเลย) สืบเนื่องมาจากว่าพอดีพ่อเลี้ยงเค้าเหงว่าเรามีSmart phone ต่อ wifi ได้ เค้าเลยอยากมีมาโชว์มั่ง
แต่เราต้องใช้ในงานไงเปงเซลล์ พี่ๆเค้าส่งรายละเอียดทาง line ตลอด และเครื่องของเรา ราคาแค่ 6990 เอง
เรายอมรับว่าเรามีแค่เครื่องเดียวในชีวิต ตั้งแต่เกิดมาเลย และเป้นเครื่องแรกด้วยซิ ที่ผ่านมาใช้โนเนมอันเล็กๆหน้าจอขาวดำหมด ใช้มาตลอดโดยไม่อายเพื่อน อายใคร
ถ้าถามถึงรายได้แล้ว ระหว่างเรากะพ่อเลี้ยง เรามีรายได้มากกว่า (แต่มากกว่าไม่ได้เยอะมากนะ)
ส่วนพ่อเลี้ยงเค้าชอบไปรับงานออกแดดตามประสาช่างซ่อม แล้วชอบซื้อพวกมือถือ iphone ipad ของก็อปปี้จากจีน สั่งเพื่อนที่ไปชายแดนมาอีกที เหงซื้อมาแต่ละเครื่องก็ปาไป 3-4 พันแล้วต่อเครื่องด้วยนะ เพื่อนเค้าคงเอากำไรเยอะเลย เพราะที่นู้นขายกันจริงๆถูกมากๆๆ ที่สำคัญเปลี่ยนบ่อยด้วย เดือนละเครื่องรึไม่ก็มีรุ่นใหม่ไปเรื่อย ซื้อเสร้จแล้ว ก็ใช้ไปประมาณสั้นๆ 1-2 เดือน แล้วก็เปลี่ยนอีกละ ยังงี๊ไปตลอด
ทั้งที่เนื้องานเค้าไม่ได้ต้องมีการส่งงานทางอีเมลเปงธุรกิจใดเลยๆ แค่รับจ้างติดตั้งไฟฟ้า ใครเรียกก็ไปดูไปบริการ ซ่อมเครื่องไฟฟ้านู้นนี่
อยากรุว่ามันต้องใช้งานออนไลน์และเปลี่ยนมือถือบ่อยเปงแฟชั่นโอ้อวดด้วยหรอ??
เราไม่เข้าใจเลยจริงๆ ตรงจุดนี้ อีกอย่างเค้าซื้อมา พอไม่อยากใช้ ก็ไปให้ใครซื้อต่ออีกก็ไม่รุ เครื่องเดิมหายไปมีเครื่องใหม่มา (ในความเปงจริงเราเหงผุ้บริหารรับวิสาหกิจเงินเดือนดีๆบางคน เป็นหัวหน้าครอบครัว เค้ายังใช้มือถือจอขาวดำ แบบธรรมดา ที่สามารถติดต่อคนในครอบครัวได้ เค้าก็พอใจแล้ว คือพูดง่ายโทรติดหาคนในครอบครัวก็อุ่นใจแล้วแบบนั้นจริง นับถือเลย พ่อคนแบบนั้น ประหยัดเพื่อครอบครัวจริงๆ แต่เราไม่ใช่ลุกแท้ๆเค้านิ จะทำเผื่ออะไรใช่มะ แต่ได้เกาะแม่เรากินพออยู่ก็พอแหละ เชื่อว่าเค้าคงหวังแค่นั้น ไม่มีช่วยปลดภาระหนี้สินเลย เราทุกวันนี้เก็บเงินยังไม่ให้มีเลย เค้าเปงประเภทให้ แล้วทวงคืนทีก้อนใหญ่ ในลักษณะว่ายืม… เหอๆตลกชะมัด!!!!!!!)
ทั้งหมดนี้และที่ผ่านมาหลายเรื่องหลายๆครั้งรวมกันแล้ว แม่ว่าเราได้อย่างเรียกว่า ทำให้เราเสียใจมาก แต่ทำไมกับพ่อเลี้ยงแม่กลับปล่อยวาง ปล่อยให้เป็นไปตามความสบายใจเฉยเลย พอเราเอาอะไรดีๆมาบอกแม่ นวัตกรรมใหม่ๆ สิ่งใหม่ สินค้าดีๆ ที่พอมีหรือหยิบยกให้แม่ได้รุจักพอเป็นความรู้ใหม่ๆ กระแสที่เกิดขึ้นในปัจจุบัน กลับโดนต่อว่าให้เสียใจ เราไม่ได้ว่าพ่อเลี้ยงเลย แต่เราแค่แอบบอกกับแม่ และคงได้ยินแอบฟังม๊ง
ครั้งนึงเคยบอกไว้ว่า ..การซื้อของก็อฟ เปลี่ยนไปมา บ่อยขนาดนี้ ของสามีแม่นั้น เราเหงว่ามันบ่อยครั้งจนเกินไปจนเราว่ามันเป็นการสิ้นเปลืองมากๆ ซึ่งรายได้ยังน้อยอยู่ ไม่เห็นต้องตามกระแสขนาดนั้น เลย

[เล่าต่อจากด้านบน]

ที่นี้ เราควรทำยังไงดี แก้ไขยังไง พูดยังไง ความรู้สึกดีๆ ความรัก ความสัมพันธ์ระหว่างแม่กับเราที่เปงลูกแท้ๆ มันกำลังแตกแยกขึ้นเรื่อยๆ แม่เรามีหนี้เยอะอยู่ หนี้จากการโดนเพื่อนฝูงโกงมานานหลายปี แม่ไว้ใจคนง่ายไปหน่อย ให้ใครเค้ายืมเงินง่ายเกินไป และมีสินเชื่อธนาคารติดอยู่ด้วยก็เยอะๆ ตั้งแต่พ่อเลี้ยงคนนี้เข้ามาอยู่ในบ้าน ความสุขมันก็หายไปพริบตา!!! โดยที่แม่ไม่รุตัว เหมือนโดนสิ่งใดบังตา ในขณะที่เมื่อก่อนเราเด็กๆเราสนิทกับแม่มาก รักอยู่กับแม่อย่างมีสุขมากๆ ให้กำลังใจกันเสมอ ทะเลาะกันก็น้อย
สมัยตอนยังเรียนอยู่นั้น แม่ผิดพลาดด้านการเงินถูกโกงไปนั้น แม่เราก็ย้ำว่าห้ามพูดอะไร หรือมามีส่วนออกความเห็นอะไรใดๆทั้สิ้น ว่ามันเปงเรื่องผุ้ใหญ่ทำนองนี้ เลยอยู่ในบ้านนี้อย่างอึดอัด ทั้งพะวงหน้า พะวงหลัง ยังไงก็ไม่รุ
จนต้องทำคัวนิ่งเฉย ซึ่งเราเลยต้องอยู่เงียบๆไปวันๆ ทำอะไรอยู่กับตัวเองไปให้ได้ หัดพึ่งตนเองให้ได้ จะได้อยู่ได้สบายๆ คุ้มครองตัวเองได้ไรงี๊อ่ะ คุยกับแม่ที่ไรแล้วมักมีความผิดใจ มีแต่ความคิดติดลบ เหตุผลของแม่ไม่มีบ้าง จนเราไม่กล้าคุย ไม่กล้าถาม ไม่กล้านำเสนออะไรดีๆ กลัวทะเลาะ กลัวตัวเองต้องเจ็บช้ำร้องไห้กลับมา นี่แม่ๆของเราแท้ๆนะ ไม่รุว่าแม่เคยเข้าใจและคิดบ้างไหม ว่าเราเองก็เหลือแม่คนเดียวแล้ว เค้าไม่เหงใจเราเลย เราอยากออกห่างไปอยู่ที่ไหนก็ได้ให้ไกลๆ (แต่ไม่ได้ทิ้งนะ แค่แยกกันอยู่ เพื่อใจเค้าจะรุสึกนึกถึง หรือเหงความสำคัญอาลัยกับเราลูกคนนี้บ้าง เราเปงลูกคนเดียวด้วยซิ)

ปล. เราไม่เคยเอาเรื่องแม่เราไประบายกับญาติหรือเพื่อนฝูงที่ไหน ผิดกับแม่เราเลย ที่เอาเรื่องเราไปพูดตามความคิดของตัวเองต่างๆนานาๆในเชิงเข้าข้างว่าฉันต้องถูกเสมอ บางครั้งก้เหมือนจะเปงการพาลทางอ้อม ให้ญาติป้าๆน้า มาด่าว่าเราแทน เพราะเราถือคติที่ว่า เราอยากให้เกียรติแม่เสมอ ไม่อยากให้แม่เค้าต้องอายต่อคนอื่น หรือถูกใครมาดูถูกนินทากลับ ซึ่งเราเข้าใจตรงนี้ดี เป็นใครเจออะไรสะท้อนกลับคงไม่สบายใจเท่าไหร่ อับอายอีกที่มีปัญหากับคนในครอบครัว แถมมันเปงเรื่องไม่ดีอยู่แล้วด้วยอีก เรายังมีใจคิดปกป้องแม่เลย ถึงแม้จะถุกว่าทะเลาะไร้ซึ่งเหตุผลอย่างมากมายขนาดนั้น แต่วันเวลามันย่อมถูกสะสมมาอย่างยเอะขึ้นเรื่อยๆ แทบจะเกินเยียวยากันแล้ว ~ ที่ผ่านมาเราอดทนมาเสมอ แต่วันนี้มันเต็มที่แล้ว ร้องไห้กับตัวเองก็บ่อย ถามว่าสงสารตัวเอง ตอบเลยว่า...มากๆ และเหนื่อยด้วย เราก็ทำงานนะ ไม่พึ่งเงินแม่เลย นอกจากบ้านที่อยุ่ด้วยกันมาตั้งแต่เกิดเนี่ยแหละ แต่ดันเต็มไปด้วยความอึดอัดใจเมื่อมีบุคคลที่ 3 เข้ามา เศร้าT-T อนาถแท้
ที่ระบายมาข้างต้นนี้****เพื่อนๆที่เข้ามาอ่านคิดเห็นอย่างไร ว่าเรามาได้เลยนะ มีแนวทางอะไรดีๆเสนอต่อเราไหม ถือว่าช่วยชิวีตสัตว์ตัวหนึ่งที่มีหน้าตาเหมือนคน อย่างเราแล้วกันค่ะ ลองจับประเด็นดูนะคะ คงจะซับซ้อนน่าดูเลย ***เพราะขนาดหมู่ญาติยังเอือมกับปัญหาแม่-กะเรา แห่งครอบครัวนี้ เลย คิดดูดิ *-* (ท้อแท้ หมดกำลังใจ)
***ทำไมชีวิตเราอาภัพขนาดนี้ เราหวังดีกับแม่ แต่แม่เค้าดันเหงกงจักรเปงดอกบัว มัวแต่ทำร้ายความรู้สึกดีๆของลูกหมด
แล้วเราจะอยู่อย่างมีความสุขกันตลอดไปยังไงดีละ บอกตรงๆ คิดแล้วก็ยิ่งเครียดมาก

กระทู้ฮอตในรอบ 7 วัน